------------------------------------------------------------------------------

  O Νέρων τραγουδάει ενώ η Ρώμη φλέγεται  Πυρομανία, παιδεραστία, παράνοια, αιμομιξία και άλλα πολλά πικάντικα και ενδιαφέροντα μπορεί κανείς να ανακαλύψει, αν αφιερώσει λίγο χρόνο μελέτης στο τεράστιο αυτό κεφάλαιο της ιστορίας που λέγεται αρχαία Ρώμη και δε στα Ρωμαϊκά αυτοκρατορικά χρόνια. Για σειρά αιώνων ο ένας αυτοκράτορας διαδεχόταν τον άλλον και, όπως είναι φυσικό, ο καθένας είχε τα χούγια του. Πάμε να δούμε 3 τέτοιες ιδιαίτερες περιπτώσεις Ρωμαίων αυτοκρατόρων που έχουν μείνει στην ιστορία. Να επισημάνουμε προτού ξεκινήσουμε πως πολλές φορές είναι δύσκολο να ξεχωρίσουμε τον μύθο, τα κουτσομπολιά, τις φήμες από την ιστορική αλήθεια, αλλά οι παρακάτω ιστορίες και στοιχεία, μάλλον ανεκδοτολογικού χαρακτήρα, θα αναφερθούν για το ευχάριστο ή το spicy της υπόθεσης. 1. Ο παιδεραστής Τιβέριος(14-37μ.Χ.)   Προς το τέλος της ζωής του(από το 26μ.Χ. και εξής) ο Τιβέριος χτυπημένος ο άνθρωπος από κάποιας μορφής ψυχολογική πίεση και κατάθλιψη αποσύρθηκε στο Κάπρι, ένα νησί στο Τυρρηνικό πέλ

    Όπως έχουμε ξαναεπισημάνει στο επί παντός blog, είναι πραγματικά τουλάχιστον συναρπαστικό να εξερευνά κανείς τις διαδρομές που μπορεί να έχει ακολουθήσει μια λέξη μέσα στο βάθος των αιώνων ή ψάχνοντας να ανακαλύπτει πως λέξεις από διάφορες σύγχρονες γλώσσες ανήκουν τελικά, αν τις εξετάσουμε προσεκτικά, στην ίδια γλωσσική οικογένεια.   Ελπίδα. Μια πολύ συνηθισμένη και συχνά χρησιμοποιούμενη λέξη του καθημερινού μας λόγου. Η λέξη με την σημερινή της μορφή σχηματίστηκε στα μεσαιωνικά ελληνικά και φυσικά προέρχεται από το αρχαιοελληνικό τριτόκλιτο ουσιαστικό ἐλπίς,-ίδος, ουσιαστικό που συναντάται ήδη στα ομηρικά κείμενα. Το ουσιαστικό ''ελπίδα'' ανάγεται στο ομηρικό ρήμα '' ἔλπομαι'' που σημαίνει ''ελπίζω, προσδοκώ'' και σε αυτό ενυπάρχει η ινδοευρωπαϊκή ρίζα  *wel- που σημαίνει ''θέλω''.   Από αυτήν την ινδοευρωπαϊκή ρίζα είναι που έχουν σχηματιστεί ένα σωρό λέξεις σε διάφορες σύγχρονες γλώσσες , οι οποίες φυσικά είναι

       Ένα από τα σημαντικά και ενδιαφέροντα κεφάλαια της νεότερης Ελληνικής ιστορίας που αφορούν στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του 1821 είναι η επονομαζόμενη Φιλική Εταιρεία. Πρόκειται για ένα κεφάλαιο της ιστορίας μας, αν θέλουμε να δανειστούμε όρους της σχολικής πρακτικής, που σχετίζεται με τα λεγόμενα προεπαναστατικά χρόνια, τα έτη δηλαδή εκείνα που προηγήθηκαν της εξέγερσης του 1821 και ουσιαστικά λείαναν, ετοίμασαν, οργάνωσαν και άνοιξαν τον δρόμο προς το desideratum της εποχής, την αποτίναξη δηλαδή του τουρκικού ζυγού.   ✔Τι ήταν, λοιπόν, η Φιλική Εταιρεία;   Πρόκειται για μια μυστική, παράνομη, επαναστατική οργάνωση που άρχισε να δρα από το 1814, καταστατικό έτος της ίδρυσής της, στην Οδησσό της Ρωσίας. Σκοπός της ήταν να οργανώσει και να προετοιμάσει την  «ανέγερσιν και την απελευθέρωσιν του Ελληνικού Έθνους και της Πατρίδος μας » , όπως αναφέρει ο Ξάνθος στα απομνημονεύματά του.   Για να αντιληφθούμε την σημασία που έχει η ίδρυση αυτής της οργάνωσης στις αρχές του 19ου αιών

       Ήταν Οκτώβριος του 1999, όταν στην Γενική Διάσκεψη της Unesco στο Παρίσι η 21η Μαρτίου ανακηρύχθηκε Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης κατόπιν ελληνικής πρωτοβουλίας και, ειδικότερα, πρότασης του τότε Έλληνα πρέσβη του οργανισμού, Βασίλη Βασιλικού. Δεν είναι τυχαία η επιλογή της ημέρας της εαρινής ισημερίας, ημέρα κατα την οποία η ημέρα και η νύχτα έχουν σχεδόν την ίδια διάρκεια, ως Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης. Έτσι και η ποίηση έχει την φωτεινή και την σκοτεινή της μεριά , την αισιοδοξία και την μελαγχολία. Το πέθνος και ο έρωτας, η θλίψη και η χαρά είναι τα δύο πρόσωπα της ποίησης. Αμέσως μόλις κάποιος προσπαθήσει, έστω και εντελώς επιφανειακά και πρωτογενώς, όπως εμείς τώρα, να ορίσει ή να προσδιορίσει την ποίηση, τα συστατικά της και τις μεθόδους της, σκοντάφτει και ο λόγος που σκοντάφτει είναι πολύ απλά γιατί έρχεται αντιμέτωπος με ένα από τα πιο δυσεπίλυτα ερωτήματα. που μπορεί να συνοψιστεί ως εξής: Αλήθεια, τι είναι τελικά η ποίηση;   Είμαι σίγουρος πως ο καθένας από εμάς έχει να δώ

    Πριν από λίγες ημέρες πυροδοτήθηκε θύελλα αντιδράσεων από τις δηλώσεις και τη στάση του ευρωβουλευτή της Ν.Δ. Στέλιου Κυμπουρόπουλου σε μια ψηφοφορία της Ευρωβουλής αναφορικά με το θέμα των αμβλώσεων. Μετά από την ταραχή που προκλήθηκε ο ίδιος σε δηλώσεις του επισήμανε ότι:  « Αυτή τη στιγμή μιλάμε για μία σπέκουλα η οποία ξεκίνησε από το ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν ένα συνολικά ψήφισμα για τα δικαιώματα του παιδιού, αυτό ψηφίζαμε. Σέβομαι απόλυτα το δικαίωμα των γυναικών στην αυτοδιάθεση του σώματός τους ».   Η υπογραμμισμένη λέξη αποτελεί όρο του πολιτικού λεξιλογίου που αρκετά συχνά ακούμε ή διαβάζουμε ότι χρησιμοποιείται από πολιτικούς, αλλά μάλλον λόγω της ιδιαίτερης ετυμολογίας του ενδεχομένως να μη γνωρίζουμε τι σημαίνει ακριβώς,  με αποτέλεσμα να χάνουμε τον σημασιολογικό πυρήνα δηλώσεων διάφορων δημοσίων προσώπων, όπως εν προκειμένω του κύριου Κυμπουρόπουλου. Αρχικά ας αναφέρουμε την ετυμολογία της.   Η σπέκουλα παράγεται από το ρήμα σπεκουλάρω, το οποίο προέρχεται από το ιταλικό  « sp

Σύντομα, οι πάντες στο καταφύγιο κρατούσαν ο ένας το χέρι του άλλου, και η ομάδα των Γερμανών στεκόταν σ’ έναν άμορφο κύκλο. Τα κρύα χέρια έλιωσαν μέσα στα ζεστά, και σε μερικές περιπτώσεις, η αίσθηση ενός άλλου ανθρώπινου σφυγμού μεταφέρθηκε σ’ αυτά… Μερικοί από αυτούς έκλειναν τα μάτια τους, περιμένοντας το θάνατό τους ή ελπίζοντας σε ένα σημάδι πως η επιδρομή είχε επιτέλους τελειώσει. Άξιζαν κάτι περισσότερο αυτοί οι άνθρωποι; [1]   Σε αυτήν την ιδιαίτερη αφήγηση που κάνει ο Θάνατος, ο συγγραφέας παρουσιάζει τη Λίζελ, ένα κορίτσι που βρίσκεται μεταξύ της παιδικότητας και της εφηβείας.Καταφτάνει στο σπίτι των θετών γονιών της σε μια φανταστική πόλη της Γερμανίας, το Μόλχινγκ. Ο Χανς και η Ρόζα Χούμπερμ αναναλαμβάνουν τη φροντίδα της, ενώ ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος μαίνεται.   Το κορίτσι φτάνει στη νέα της ζωή με ένα εγχειρίδιο ενός νεκροθάφτη στα χέρια, που αδυνατεί να διαβάσει. Με τον θετό της πατέρα, τον Χανς, θα αρχίσει να μαθαίνει γραφή κι ανάγνωση και η ζωή της θα αλλάξει άρδ

    Υπάρχουν ορισμένες ταινίες που δεν έχουν μόνο ψυχαγωγικό περιεχόμενο, αλλά αποτελούν κάτι πολύ περισσότερο και ανώτερο. Ορισμένες ταινίες είναι διδαχή. Είναι αυτές οι ταινίες που είναι ικανές να σου μεταδώσουν μηνύματα για την ζωή, με εικόνες που σε συγκλονίζουν και με περιεχόμενο που μετά από το τέλος της ταινίας δημιουργεί διάφορα ερωτήματα στο μυαλό σου, τα οποία πλανώνται και προσπαθούν να βρουν την απάντησή τους. Στα ιερά αυτά δημιουργήματα της 7ης τέχνης ανήκει και η ταινία Freedom Writers(2007).   Δραματική ταινία αμερικανικής παραγωγής διάρκειας περίπου δύο ωρών, βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, με πρωταγωνίστρια την Hilary Swank. Αποτελεί την κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου της Erin Gruwell. Η υπόθεση είναι η εξής: μια νέα και φιλόδοξη καθηγήτρια που μόλις ξεκινάει τα πρώτα της βήματα στην εκπαιδευτική της σταδιοδρομία, η Έριν Γκρούγουελ, έρχεται αντιμέτωπη σε ένα γυμνάσιο της Καλιφόρνια με ένα εκπαιδευτικό σύστημα που αδιαφορεί απέναντι σε εφήβους που είνα

  Περπατούσε και το μυαλό του ακόμη βρισκόταν μεταξύ του ιδεατού και του πραγματικού κόσμου. Δεν ήθελε απόψε να διυλίσει το γεγονός, ούτε να σκεφτεί ούτε να γυρέψει απαντήσεις στα ερωτηματικά του [1] .   Ο Μάρκος Αΐτης βρίσκεται ξαφνικά μπλεγμένος σε μια κατάσταση που τον ξεπερνά. Άρτι αφιχθείς στην Αθήνα από την επαρχία, ώστε να βρει σπίτι για να μείνει, με μια ιστορία του παρελθόντος να τον στοιχειώνει, το νέο αγόρι θα ζήσει μια περιπέτεια που θα του αλλάξει τη ζωή.   Ο νεαρός πρωταγωνιστής καταφτάνει στην πρωτεύουσα, έχοντας περάσει σε πανεπιστήμιο της Αθήνας, ώστε να αρχίσει τη φοιτητική του ζωή. Όμως ένα συμβάν που είχε συμβεί όσο ήταν στο σχολείο δεν τον αφήνει να ησυχάσει. Ο ξάδερφός του Μάρκου, ο Πέτρος, ο οποίος είναι ταυτόχρονα κι ο καλύτερος φίλος του, βρίσκεται μαζί του στην αχανή πόλη και συμπορεύονται στη νέα πραγματικότητα, ενωμένοι.   Με περίεργα παιχνίδια της μοίρας, το παρελθόν με το παρόν διαπλέκονται, μεγάλα συμφέροντα συναντούν μικρούς αλλά θαρραλέους ανθρώπο

     Το επί παντός blog επανέρχεται δυναμικά με έναν δεύτερο, επίσης πολύ διαδεδομένο, μύθο που αφορά στην γλώσσα. Σε προηγούμενο post μας είδαμε αν τελικά μπορούμε να υποστηρίξουμε πως μερικές γλώσσες, ιδιαίτερα αυτές που έχουν χαρακτηριστεί κλασσικές, είναι καλύτερες και ανώτερες από άλλες. Σήμερα στο μικροσκόπιο μας τίθεται η εξής πολύ διαδεδομένη προκατάληψη: οι αλλαγές σε οποιοδήποτε επίπεδο ανάλυσης του συστήματος μιας γλώσσας συνιστούν ένδειξη φθοράς ή παρακμής.   Δυστυχώς η εσφαλμένη αυτή πεποίθηση φέρει αρκετούς υποστηρικτές, οι οποίοι, κατά την γνώμη μου, πολύ συχνά είναι δέσμιοι της πλάνης που έχει κατασκευαστεί στην χώρα μας και που αφορά στο ιδεολόγημα και την ρητορική περί αριστείας  της αμόλυντης αρχαίας κλασικής ελληνικής γλώσσας και της φθοράς και μόλυνσης αυτής κατά τη διάρκεια της πορείας προς την νεότερη εποχή. Παραμερίζοντας ιδεοληψίες που φέρουν το χρώμα της αρχαιοπληξίας, μία από τις πιο θεμελειώδης αρχές της γλωσσολογίας είναι η εξής: οι γλώσσες αλλάζουν και μάλ

     Διεθνής Ημέρα της γυναίκας σήμερα, 8 Μαρτίου. Πολλοί αγώνες, πολλά δικαιώματα που έχουν κατακτηθεί, πολλά ακόμα που μένουν στην πράξη να γίνουν. Για να τιμήσουμε την ημέρα αυτή η γραφίδα του επί παντός blog αποφάσισε να αφιερώσει λίγο από το μελάνι της σε 3 σημαντικές γυναίκες ποιήτριες που η κάθε μια με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο άφησε την δική της ανεξίτηλη λογοτεχνική σφραγίδα στα νεότερα ή στα αρχαία χρόνια. Και οι 3 εξυμνούν τον έρωτα, ένα παναθρώπινο συναίσθημα που πάντα απασχολούσε και θα απασχολεί τους ανθρώπους, φυσικά ακολουθώντας διαφοτετικά ποιητικά μονοπάτια. Πρόκειται για 3 ποιήτριες που η κάθε μία χάραξε την δική της πορεία στην λογοτεχνία, ένα χώρο που για πολλούς αιώνες ήταν σχεδόν απόλυτα και αμιγώς ανδροκρατούμενος. 1. Μαρία Πολυδούρη   Μια από τις γνωστότερες και πιο αξιόλογες ποιήτριες, δικαίως βέβαια, καθώς, όπως έχουμε ξαναπεί σε προηγούμενο άρθρο μας, η ποίησή της ξεχυλίζει από πηγαίο συναίσθημα και γυναικεία τρυφερότητα. Γεννημένη στη Καλαμάτα το 1902 α