------------------------------------------------------------------------------

     25 Αυγούστου 2004. Μια ιστορική στιγμή για τον ελληνικό στίβο. Η Φανή Χαλκιά τερματίζει πρώτη στον αγώνα των 400 μέτρων μετ’εμποδίων, κερδίζει το χρυσό μετάλλιο στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του έτους και προκαλεί απερίγραπτο ενθουσιασμό, συγκίνηση, υπερηφάνεια και ρίγος σε όλους του Έλληνες. Μέσα στη φρενίτιδα χαράς, ικανοποίησης ατομικής και εθνικής που νοιώθει(δε μπορώ να φανταστώ την καταιγίδα συναισθημάτων που πρέπει να κατακλύζει τη ψυχή της εκείνη τη στιγμή) προβαίνει μεταξύ άλλων στις εξής δηλώσεις: «[…] Ήθελα να δείξω σε όλο τον κόσμο πως οι Έλληνες μπορεί να είναι ψηλά και τώρα. Όπως ήμασταν και πριν από χιλιάδες χρόνια πρώτοι, έτσι μπορούμε να είμαστε και τώρα και πάντα ». Στη συνέχεια προσθέτει πως « είμαστε (οι Έλληνες) γεννημένοι για να είμαστε πρώτοι, έτσι το νοιώθω, και μέσα στα κύτταρά μας κουβαλάμε έστω λίγο από την ιστορία των προγόνων μας ».      Ας σταθούμε για ένα λεπτό και ας προσέξουμε αυτά τα λόγια, απομονώνοντάς τα από τις χωροχρονικές συνθήκες και το

    Περίληψη   Ένα τρομακτικό παραμύθι; Ένα φιλοσοφικό θρίλερ; Μια ερωτική φαντασία; Για τον Ζαν-Μπατίστ Γκρενούιγ, τον σκοτεινό ήρωα, μαθαίνουμε μόνο πως γεννήθηκε στις 17 Ιουλίου 1738 στο Παρίσι, ανάμεσα στα σκουπίδια της αγοράς με δυο ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Αυτός που τρομάζει τους πάντες με την παντελή έλλειψη κάθε μυρωδιάς έχει την πιο ευαίσθητη μύτη του κόσμου. Καταγράφει στην ατελείωτη τράπεζα της μνήμης του όλες τις μυρωδιές που συναντά στο δρόμο του, και όχι μόνο αυτό, αλλά μπορεί να ανακαλέσει κάθε στιγμή εκείνη που θα διαλέξει. Η μακριά πορεία του στο βασίλειο των οσμών θα τον οδηγήσει από το εργαστήριο του αρωματοποιού στη θέση του ημίθεου που παρασύρει τα πλήθη με μοναδικό όπλο το ύψιστο και συγκλονιστικότερο άρωμα που υπάρχει. Αυτό της ανθρώπινης ύπαρξης.( Η περίληψη αντλείται από το οπισθόφυλλο του βιβλίου των εκδόσεων Ψυχογιός) Μια γνώμη για το βιβλίο   Το άρωμα μπορούμε να πούμε πως συγκαταλέγεται στα κλασικά ευρωπαϊκά μυθιστορήματα. Όχι άδικα. Είναι το σπάνιο

  Το Marriage Story (Ιστορία Γάμου, 2019) σε σκηνοθεσία του Νόα Μπάουμπακ αποτελεί μια ιδανική επιλογή για δραματική ταινία. Παρακολουθούμε ένα παντρεμένο ζευγάρι που βρίσκεται σε διαδικασία διαζυγίου και, ενώ η σχέση τους καταρρέει, καταβάλλουν κάθε προσπάθεια να προστατέψουν το παιδί τους από τον χωρισμό. Η Νικόλ(Σκάρλετ Τζοχάνσον) είναι μία πολλά υποσχόμενη ηθοποιός, μεγαλωμένη στο Λος Άντζελες, που ερωτεύεται και τελικά ακολουθεί στην Νέα Υόρκη τον θεατρικό σκηνοθέτη και σύζυγό της Τσάρλι(Άνταμ Ντράιβερ). Εκεί καταφέρνει να καταξιωθεί, μεγαλώνει τον γιο της και φαινομενικά όλα δείχνουν κα-λά, όταν εκείνη ζητά διαζύγιο. Οι αρχικά φιλικές διαθέσεις της τελικά καταλήγουν επιθετικές από τη στιγμή που μετακομίζει πάλι πίσω στην δυτική ακτή και προσλαμ-βάνει μία ιδιαίτερα ικανή και σκληροπυρηνική δικηγόρο(Λόρα Ντερν).     Η ταινία κατά τη γνώμη μου καταφέρνει να κρατήσει τις ισορροπίες προβάλλοντας εξίσου και τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές χωρίς να γίνεται μεροληπτική υπέρ της υιοθέτησ

✔ Η Μαρία Σαλώμη Σκουοντόφσκα-Κιουρί (7/11/1867-4/7/1934)   ήταν Πολωνή επιστήμων, φυσικός και χημικός. ✔ Είναι η πρὠτη γυναίκα που κέρδισε βραβείο Νόμπελ, ο πρώτος άνθρωπος που κέρδισε 2 βραβεία Νόμπελ και η μοναδική που μέχρι σήμερα έχει κερδίσει βραβεία Νόμπελ σε διαφορετικές επιστήμες. ✔ Ανακάλυψε 2 χημικά στοιχεία: το ράδιο και το πολώνιο. Έμεινε γνωστή για τις μελέτες της στην ραδιενέργεια ✔ Μαζί με τον σύζυγό της Πιέρ Κιουρί ανακάλυψαν πως η ακτινοβολία του ραδίου καατστρέφει τους καρκινικούς όγκους(ραδιοθεραπεία). ✔ Υπήρξε η πρώτη γυναίκα που το 1906 έγινε καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο της Σορβόννης  ✔ Στη διάρκεια του Α Παγκοσμίου Πολέμου εφοδίαζε αναλαμβάνοντας η ίδια τα έξοδα πολεμικά νοσοκομεία με συσκευές ακτίνων Χ, για να εντοπίζονται τα θραύσματα από σφάιρες που ήταν καρφωμένα στα σώματα των στρατιωτών, ενώ με τα χρήματα που είχε συγκεντρώσει από τα βραβεία Νόμπελ έστηνε στα πολεμικά μέτωπα ακτινολογικούς θαλάμους. ✔ Το εργαστήριο που της παραχώρησε το πανεπιστήμιο της Σορ

It's movie time: The Help    Το The Help (2011) είναι δράμα αμερικανικής παραγωγής σε σκηνοθεσία του Tate Taylor με ευαίσθητη θεματική που επικεντρώνεται στο θέμα του ρατσισμού και των φυλετικών διακρίσεων . Στο Μισισίπι του 1963 η 22χρονη Σκίτερ μόλις έχει τελειώσει το κολλέγιο και επιστρέφει πίσω στην οικογένειά της. Έχοντας φιλοδοξίες να γίνει συγγραφέας σύντομα παίρνει την απόφαση να πάρει συνεντεύξεις από τις μαύρες υπηρέτριες που δουλεύουν στα σπίτια των λευκών αστών της κωμόπολης και που αφιερώνουν την ζωή τους στην ανατροφή των παιδιών των εύπορων οικογενειών. Ωστόσο, αυτή της η απόφαση θα συνταράξει και θα προκαλέσει τη δυσαρέσκεια της κλειστής κοινότητας.     Πρόκειται για μία ταινία βασιζόμενη στο ομώνυμο best seller της Kathryn Stoc kett , η οποία προσπάθησε να αποδώσει την κοινωνική αναταραχή που επικρατούσε στον αμερικανικό νότο τη δεκαετία του 1960. Οι ερμηνείες των Viola Davis και Octabia Spencer , που υποδύονται τις δύο κεντρικές έγχρωμες υπηρέτριες της

  Αρχικά ως σημείο αφετηρίας μας πρέπει να είναι η εξής διαπίστωση: οφείλει κανείς να αναγνωρίσει πως  η συγκεκριμένη μεγαλόπνοη πρωτοβουλία που αφορά την ανάπλαση του ιστορικού κέντρου της Αθήνας είναι αναμφίβολα αξιόλογη και θετική. Εμφανής, νομίζω, είναι η πολιτική πρόθεση του δήμαρχου της Αθήνας, Κώστα Μπακογιάννη, να παράγει έμπρακτα ουσιαστικό πολιτικό έργο. Μέσω αυτού επιδιώκει να συνδέσει την θητεία του με ένα μεγαλεπήβολο οικοδομικό έργο αναμόρφωσης της πρωτεύουσας που θα μείνει παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές Αθηναίων.    Ωστόσο, σε ένα τόσο φιλόδοξο και πολλά υποσχόμενο έργο, που σκοπεύει να προσδώσει «ευρωπαϊκό αέρα» στην πόλη της Αθήνας, δε χωρούν πολλά περιθώρια για λανθασμένους χειρισμούς, απροσεξίες και προχειρότητες. Μπορεί να έχει το θάρρος και την ειλικρίνεια ο δήμαρχος Αθηνών να παραδεχτεί πως ο Μεγάλος Περίπατος στην Π ανεπιστημίου «βγήκε και δεν βγήκε», παραδοχή που τιμάει τον ίδιο ως πολιτικό άνδρα, όμως, δηλώσεις πως το έργο που προηγήθηκε τους προηγούμενους

   Εκ πρώ της ανάγνωσης της υπόθεσης  της ταινίας ομολογώ πως ο πυρήνας της δεν με εξίταρε ιδιαίτερα. Για  να είμαι πιο  ακριβής, το story με το σ τοιχειωμένο κόκκινο φόρεμα που προκαλεί δεινά, συμφορές και εν τέλει τον θάνατο όποιου το φορέσει μου φάνηκε διαφορετικό μεν, αδιάφορο δε. Η αρχική μου, όμως, προκατειλημμένη θέση εν μέρει υποχώρησε μετά την προβολή της ταινίας.    Οπωσδήποτε όποιος παρακολουθήσει το In Fabric , σε σενάριο και σκηνοθεσία του Πίτερ Στρίκλαντ , θα βρεθεί αντιμέτωπος με ένα κάπως αλλιώτικο ghost story . Κυριαρχεί ένας κόσμος, όπου το αλλόκοτο διαπλέκεται με το κωμικό, το διεστραμμέ-νο με το ερωτικό, και το αποτέλεσμα που δημιουργείται είναι, κατά τη γνώμη μου, άκρως σουρεαλιστικό, παράξενο και  υπό αυτήν την έννοια κάποιος θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει με βάση αυτά τα αισθητικά κριτήρια αλλόκοτα όμορφο. Η μυστηριώδης μπουτίκ με τις περίεργα ντυμένες υπαλλήλους μου μιλούν διαρκώς με σκοτεινά γνωμικά πιστεύω πως μοιάζει με άντρο μαγισσών και κερδίζει το ενδ