Εκ πρώτης ανάγνωσης της υπόθεσης της ταινίας ομολογώ πως ο πυρήνας της δεν με εξίταρε ιδιαίτερα. Για να είμαι πιο ακριβής, το story με το στοιχειωμένο κόκκινο φόρεμα που προκαλεί δεινά, συμφορές και εν τέλει τον θάνατο όποιου το φορέσει μου φάνηκε διαφορετικό μεν, αδιάφορο δε. Η αρχική μου, όμως, προκατειλημμένη θέση εν μέρει υποχώρησε μετά την προβολή της ταινίας.
Οπωσδήποτε όποιος παρακολουθήσει το In Fabric, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Πίτερ
Στρίκλαντ, θα βρεθεί αντιμέτωπος με ένα κάπως αλλιώτικο ghost story. Κυριαρχεί ένας κόσμος, όπου το αλλόκοτο
διαπλέκεται με το κωμικό, το διεστραμμέ-νο με το ερωτικό, και το αποτέλεσμα που
δημιουργείται είναι, κατά τη γνώμη μου, άκρως σουρεαλιστικό, παράξενο και υπό
αυτήν την έννοια κάποιος θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει με βάση αυτά τα
αισθητικά κριτήρια αλλόκοτα όμορφο. Η μυστηριώδης μπουτίκ με τις περίεργα
ντυμένες υπαλλήλους μου μιλούν διαρκώς με σκοτεινά γνωμικά πιστεύω πως μοιάζει
με άντρο μαγισσών και κερδίζει το ενδιαφέρον του θεατή. Κρίνω αναγκαίο να
αναφέρω πως αλησμόνητη θα μείνει σε όποιον επιλέξει να την δει η σκηνή του
φετιχιστικού ερωτισμού που περιλαμβάνεται στη ταινία, στην οποία πρωταγωνιστεί
μια πλαστική κούκλα βιτρίνας αυτής της μπουτίκ.
Μέσα σε αυτό το ιδιαίτερο συνονθύλευμα που
παράγεται ευδιάκριτη είναι η πρόθεση του δημιουργού να
σατιρίσει την καταναλωτική μανία του σύγχρονου καπιταλιστικού κόσμου της μόδας
και το παράδοξο εμμονικό κυνήγι των καταναλωτών στις περιόδους των εκπτώσεων. Επίσης,
με τον δικό του τρόπο ανατρέπει την ψευδαίσθηση πως ένα καινούργιο φόρεμα ή
οποιοδήποτε προϊόν θα μας δώσει την ευκαιρία να επανακαλύψουμε τον εαυτό μας και
να γεμίσουμε τα συναισθηματικά κενά μας.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου